Een paar jaar geleden zat ik in een eetgroep. Naast lekker eten was het doel van de groep om werkervaringen met elkaar te delen en zo van elkaar te leren. Een groepslid was beleidsambtenaar van de gemeente, twee waren manager bij respectievelijk een welzijns- en vrijwilligersorganisatie, er was een politierechercheur en samen met een collega vertegenwoordigde ik de ouderenzorg.
Tijdens elk etentje was er wel iemand die een casus inbracht waar zij of hij de mening van de anderen over wilde horen. Elke organisatie had zo haar eigen manier van zaken oppakken, wat vaak tot verbazing maar soms ook tot verfrissende nieuwe inzichten leidde.
Onze groepsgenoot die bij een welzijnsorganisatie werkte, deelde haar zorgen over één van de buurthuizen in een sterk verouderde wijk. Van de diensten van het buurthuis werd veelvuldig gebruik gemaakt en uitbreiding van de activiteiten was hard nodig. Het probleem was alleen dat er geen geld was om meer mensen aan te nemen. Alle bijeenkomsten die werden georganiseerd om vrijwilligers te werven werden goed bezocht, iedereen begreep het probleem en zou nog eens nadenken over wat ze konden betekenen. Maar het bleef een geval van: ‘we dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was’. De collega van de vrijwilligersorganisatie had vaker met dit bijltje gehakt en vertelde over een kinderopvang waarvoor zij de vrijwilligers verzorgden. Ook daar was het moeilijk om aan voldoende mensen te komen. En ook daar zou iedereen in het eigen netwerk rondvragen, maar resultaat leverde dat niet op. Onze groepsgenoot besloot daarom tot een rigoureuzere aanpak. Alle ouders die gebruik maakten van de kinderopvang werden uitgenodigd voor een belangrijke vergadering. Onze eetgenote klom op de figuurlijke zeepkist en vertelde dat de kinderopvang gesloten zou worden. Verontwaardiging alom. Sommige ouders begonnen zelfs met schreeuwen en dreigen. Zij liet alle emoties over zich heen komen, gaf iedereen de ruimte om het ongenoegen te uiten en kwam vervolgens met een mogelijke oplossing. Het aantal vrijwilligers dat zich vervolgens aanmeldde overtrof haar stoutste verwachtingen.
De uitwisseling van ervaringen in onze eetgroep laat zien dat het loont om over de muren van je eigen werkveld te kijken. Een ander prachtig voorbeeld daarvan vindt u in het artikel over community building van redacteur Patrick Verhaest. Maite Mallentjer paste haar ervaringen vanuit het buurtopbouwwerk toe in een Antwerps woonzorgcentrum en de omliggende buurt. De kern daarvan is het samenbrengen van mensen. Gelijkwaardigheid is daarbij het uitgangspunt, het is geen kwestie van ‘buren die iets voor de oudjes komen doen’. Mensen samenbrengen gebeurt ook in Nederland. De ondersteuning van migranten met geheugenproblemen of dementie komt hier – nog steeds – te laat van de grond. Daar hebben ze in Rotterdam wat op gevonden, door als zorg- en welzijnsorganisaties nauwer samen te werken. U leest in het artikel van Marina Jonkers hoe ze dit hebben aangepakt en wat het project tot een succes maakte. Laat het een bron van inspiratie zijn voor uw eigen praktijk.
Verder kijken dan de eigen organisatie, samenwerken, en leren van andere sectoren kunnen het welzijn van en de zorg voor mensen met dementie verbeteren. Het loont dus om over de muren van je eigen werkveld te kijken. Maar de belangrijkste les die ik van mijn eetgroep heb geleerd? Mensen komen vooral in beweging wanneer ze aan den lijve ondervinden wat de gevolgen van iets zijn. Ze moeten het voelen!
Hugo van Waarde is hoofdredacteur van Denkbeeld en werkt als zelfstandig adviseur en trainer in de zorg voor mensen met dementie