Het is ruim tien jaar geleden dat Denkbeeld publiceerde over het fenomeen 'mentorschap' in de zorg voor mensen met dementie. In 2014 interviewde ik twee mentoren over hun ervaringen met het mentorschap voor een man en een vrouw met dementie die in een verpleeghuis woonden.
Beide mentoren, goede vrienden van mijn vrouw en mijzelf, zijn indertijd door Margriet – toen werkzaam als maatschappelijk werkster in een verpleeghuis – actief aangezocht om mentor te worden voor een aantal van de aan haar zorgen toevertrouwde bewoners.
Toen Margriet in 2015 met pensioen ging, meldde ze zich direct aan bij de Stichting Mentorschap Haag en Rijn (practice what you preach!). Sindsdien begeleidde ze een viertal dames met dementie. Een jaar geleden overleed haar laatste ‘betrokkene’ (zo noemt het Burgerlijk Wetboek de persoon wiens belangen de mentor behartigt). Rond die tijd ging ik met pensioen, na 43 jaar werken als (wijk)verpleegkundige en docent verpleegkunde. Het leek mij leuk en zinnig om samen met Margriet een duo-mentorschap aan te gaan. Sinds oktober 2022 behartigen wij samen de belangen van een 77-jarige dame met (waarschijnlijk) alzheimer in een – inmiddels gesloten – afdeling van een verpleeghuis. Volgens één van de zes coördinatoren van de eerdergenoemde stichting zijn wij de eerste mentoren in dit verpleeghuis. Dit roept bij mij de vraag op in hoeverre mentorschap hier bekend is en in hoeverre het ook actief wordt aanbevolen, zoals mijn vrouw dat als maatschappelijk werkster in haar vroegere werkomgeving deed.
Goed dus om op deze plek nog eens aandacht te vragen voor deze mooie – en voor een goede kwaliteit van zorg vaak ook noodzakelijke – functie. En wat ons betreft ook een mooie aanleiding om in je eigen werkomgeving eens stil te staan bij de vraag in hoeverre ‘mentorschap’ leeft. Misschien is het goed om er eens een werkbespreking aan te wijden! Hierbij alvast een aantal goede bronnen om deze bespreking voor te bereiden: