Mevrouw Fiouw-van de Bilt (1943) woont zelfstandig in de Utrechtse wijk Ondiep. Haar kleindochter regelt alles wat nodig is, van maatjes tot en met medicatie. Ze vertelt redacteur Renate Verkaik wat voor haar belangrijk is, vroeger en nu.
Ik houd van dingen doen, van gezelligheid, erop uit gaan. Vroeger woonden we in Vleuten met mijn ouders, twee zussen en broer. Dan ging ik naar Utrecht. Dansen, en ook dingen stiekem doen met Wim, mijn echtgenoot. Dan gingen we soms naar een café in plaats van naar de kerk. Ik was altijd positief en vrolijk. Waar mijn man altijd heel rustig was, heb ik juist altijd veel gepraat. Ik had een beetje de leiding, maar dat was ook prima. Ik vond het ook altijd heerlijk om in mijn autootje overal naartoe te gaan. Ik heb altijd in de catering gewerkt. Dat verdiende goed, dan kon ik een nieuwe jas en nieuwe schoenen kopen. Niet elke maand natuurlijk. Daar lette ik wel op.
Ik houd nog steeds erg van kleding. Dat heb ik van mijn moeder. Ook vind ik dat mijn haar goed moet zitten. Mijn moeder liet eens per drie maanden een permanent zetten en een blauwe spoeling in het haar doen. Het vele praten heb ik van mijn tante, niet van mijn moeder hoor, die was juist altijd rustig. Met mijn tante gingen mijn zussen en ik af en toe naar Utrecht. Dan gingen we pannenkoeken eten en kregen we voor een paar gulden iets moois. Bijvoorbeeld een broche met vogeltjes. Die heb ik jammer genoeg niet meer.
Wat ik nu verder belangrijk vind? Ik weet dat ik ‘het’ heb en ik heb tegenwoordig veel hulp, veel mensen die bij mij komen. Dan denk ik weleens: is dat allemaal wel nodig? Soms kom ik er ook niet onderuit. Volgende week ga ik met een maatje naar het ziekenhuis voor mijn gebitsprothese. Ik heb haar zelf gevraagd. Ik kom er waarschijnlijk zelf ook wel uit, maar ik weet het niet zeker. Dan is het fijn dat zij meegaat. Ik heb geregeld dat we dan samen met de regiotaxi gaan, dan zit zij niet met parkeren. Mijn kleindochter hoeft dan ook niet mee, die heeft het al druk genoeg. Ik vind het belangrijk dat de mensen die mij komen helpen aandacht hebben en de tijd nemen. Niet ‘hup, hup’. Dan hoeft het van mij eigenlijk niet, dan denk ik: laat maar, ik doe het wel zelf. Mijn nieuwe maatje, die is wel ontzettend lief. We hebben echt een klik.