'Ik ben hier komen wonen'. Mevrouw Van der Gracht kijkt rond in de huiskamer. Haar blik verraadt vreugde noch treurnis over de nieuwe situatie. Er is eerder sprake van berusting. Aan de overkant van de tafel zitten de dames Van Beuningen, De Waard en Grotink.
Mevrouw Grotink neemt het woord en wijst naar de andere kant van de kamer. Daar zit mevrouw Raziz. ‘Zij is hier ook komen wonen. Vorige week. Ze lacht de hele dag. Binnenpretjes zeker. Maar ze verstaat geen Nederlands. Dat heeft ze nooit geleerd. Ze draagt een hoofddoek. Omdat mannen haar niet mooi mogen vinden of zo. Dat zegt zuster Fatima tenminste en die draagt ook een hoofddoek. Die nieuwe mevrouw komt uit Syrië.’ ‘Iran’, verbetert zuster Sylvia, nooit te beroerd tot enige topografische verdieping. Mevrouw Raziz steekt ondertussen haar rechterhand op en zwaait naar de andere kant van de kamer. Inderdaad breed lachend. Mevrouw Grotink haalt de schouders op met een gezichtsuitdrukking die verraadt dat ze het verschil tussen Syrië en Iran slechts een nuanceverschil vindt.
Op dat moment betreedt meneer Ravelli de huiskamer. Met zijn 89 jaar is hij nog altijd een indrukwekkende verschijning. Gebruind. Strak in het pak. Een milde versie van Don Corleone in The Godfather. Hij groet de dames in de ruimte allemaal. Minzaam. Getuige het bijna eenstemmig ‘Goedemorgen, Enrico’ heeft zijn schoonheid ook in het kwetsbare brein een blijvende plek gekregen. Eenmaal bij mevrouw Raziz aangekomen, maakt meneer Ravelli eerst een diepe buiging. Vervolgens pakt hij haar linkerhand vast en drukt er een handkus op. De wijze waarop hij dat doet verraadt routine. ‘Ciao bella’, voegt hij mevrouw Raziz nog toe terwijl hij, bijna koninklijk, naar zijn vaste plek loopt. De hoofddoek van mevrouw Raziz kan een blos op de wangen en een gelukzalige glimlach niet verbergen. Bij de dames Grotink, Van Beuningen en De Waard verraadt de blik afgunst. Diepe afgunst.
Mevrouw Van der Gracht heeft andere prioriteiten. Ze draait zich om en wijst naar de dame die al een tijdje achter haar staat en het verpleeghuisleven geamuseerd gade slaat. ‘En zij, mag zij hier ook komen wonen?’ ‘Zij’ is dochter Margreet. ‘Ik kom hier niet wonen, mam. Maar ik wil me hier wel thuis gaan voelen. En er voor je zijn. Misschien iets anders dan op de Fideliolaan. Maar niet minder.’ Mevrouw Van der Gracht knikt instemmend, gevolgd door een ‘dan is het goed’. Vreugde over de nieuwe woonplek is er nog niet, maar de basis voor inburgering is – met dank aan Margreet – gelegd.
Het is zomaar een maandagochtend, koffietijd, in huiskamer Johannes Vermeer van verpleeghuis Nieuw Vredeveld. Ik ben in mijn element.
Job van Amerongen werkt als GGZ-verpleegkundige voor de stichting Brentano in Amstelveen en als flexkracht op de dagbesteding voor jonge mensen met dementie van het Zonnehuis De Luwte in dezelfde gemeente