Elizabeth bezoekt de poli geriatrie tijdens het verpleegkundig spreekuur voor een nazorggesprek na een diagnose dementie. Zij vertelt DementieVisie-redacteur Mirjam Foekema hoe zij de onderzoeken naar dementie ervaren heeft.
Bij Elizabeth (80), van Surinaamse afkomst, kostte het leven al enige tijd veel moeite. TIA’s veroorzaakten restschade in haar hersenen, waardoor de dagelijkse dingen een uitdaging werden. Vrij recent overleed ook haar man, die haar ondersteunde. Haar dochter is inmiddels bijna bij Elizabeth ingetrokken om deze taak over te nemen. Ook zij ziet hoe traag en moeizaam alles haar moeder vergaat. Samen besluiten ze onderzoek te laten doen op de poli geriatrie, met een toch nog onverwachte diagnose dementie als gevolg. Daarna volgt nog een nazorggesprek.
Te moeilijke vragen
‘Eigenlijk wilde ik niet met Mirjam praten. Uit angst, ik durfde haar zelfs niet aan te kijken. Ik was zo vreselijk gespannen voor dit nazorggesprek, dat ik mijn dochter opdracht heb gegeven alle vragen maar te beantwoorden. Al snel werd mij duidelijk dat Mirjam geen heel moeilijke vragen meer ging stellen, en dat ik mijn eigen vragen ook wel kon stellen. Ook kon ik even kwijt hoe ik het onderzoek zelf ervaren heb. Weet je… Toen ik bij die mevrouw (de verpleegkundig specialist van het geheugenonderzoek, red.) was, vroeg zij heel erg veel. Ze stelde veel vragen waar ik, soms tot mijn eigen verbazing, het antwoord niet op wist. Dit geeft continu een gevoel van falen. Ik ga achteruit, dat wist ik. Maar dat het zó erg was vond ik erg emotioneel en confronterend, zowel voor mij als voor mijn dochter. Natuurlijk snap ik heel goed dat er met zo’n test duidelijk wordt waar het in mijn hoofd niet zo goed gaat. Het lag niet aan die mevrouw hoor, die testen waren gewoon heel erg moeilijk!’
Gerustgesteld
‘Tijdens het gesprek werd er met mij meegedacht over: hoe nu verder? Zo kan er een casemanager dementie aangevraagd worden, als een steuntje in de rug voor mij en mijn dochter. Maar wil ik dat wel? Daar moest ik even over nadenken… Als ze mij beloven dat die casemanager niet van die moeilijk vragen gaat stellen en inderdaad alleen maar mee gaat denken, dan vind ik het goed!
Inmiddels ben ik gerustgesteld, want die geheugentesten hoef ik inderdaad niet meer te maken. Dit omdat we er dan achter komen wat we toch al weten, namelijk: ik ga langzaam verder achteruit.’
Mirjam Foekema is redacteur van DementieVisie en werkt als consultatief geriatrie verpleegkundige op de poli geriatrie in het Franciscus Gasthuis & Vlietland