Mag ik beginnen met een bekentenis? Als jonge bevlogen medewerker in een woonzorgcentrum was ik gevat door een illusie. We schrijven begin jaren '90. Ik was onder meer verantwoordelijk voor wat toen nog zo ongelukkig ‘animatie' heette in Vlaanderen.
Ik stond ook in voor het project palliatieve zorg waarmee we de vrij prille inzichten die de palliatieve zorg ons bood vertaalden naar het woonzorgcentrum. Ik zag hoe het beter kon en meende na enige tijd zelfs te weten waar we moesten landen. Natuurlijk was er weerstand, maar als we de nieuwe visies eenmaal gerealiseerd zouden hebben, zou het voor iedereen duidelijk zijn dat het zo beter was. Mijn illusie was het scherpst rondom de geplande verhuizing van het oude naar het nieuwe gebouw, herinner ik me. Eens verhuisd, zou alles beter gaan. Mijn collega’s deelden de illusie.
Het zou nog verschillende jaren duren voor ik begreep dat we altijd wel onderweg zouden blijven en altijd zouden moeten blijven timmeren aan de weg, gelijk opgaand ook met de snelle maatschappelijke veranderingen. De illusie dat het veranderen ooit ophoudt maakte plaats voor het besef dat verandering de enige constante is. We zijn met alle collega’s samen op weg. We richten ons op dezelfde horizon, maar die horizon blijft verschuiven. Dit doorleefde inzicht leverde me een merkwaardig gevoel op van rust, geduld en tolerantie ten aanzien van de collega’s.
Verandering toont zich anno 2023 onverminderd in vele gedaantes in deze editie van Denkbeeld. Zo blikt Cees Hertogh in gesprek met Bas ter Brugge terug op enkele fundamentele veranderingen in de samenleving, de zorg en de geriatrie. Dat verandering nooit stopt, blijkt ook uit het project van Radboud Universiteit, Radboudumc en Maastricht University waar Hugo van Waarde over bericht. Nadenkend over de toekomst van de zorg, raken deelnemers overtuigd van de noodzaak voor verandering én onderkennen ze uitdrukkelijk dat het nodig zal zijn om oude denkbeelden los te laten. Nu blijkt dat nadenken over de toekomst enthousiasmeert! En zo krijg je bevlogen medewerkers die vernieuwende initiatieven nemen, zoals Sevilay Luiken-Dalli die een dagbesteding voor ouderen met migratieachtergrond opzette. Carolien Smits luisterde naar haar verhaal.
Ook zorginhoudelijke veranderingen zijn een constante. Zo ontdek je in Onder de loep van Han Diesfeldt het belang van werken met geuren én hoe medewerkers van WelThuis hier een nieuwe invulling aan geven. Uiteraard staat ook ons persoonlijke leven niet stil. Sylvia Snabilie vertelt aan Dieuwke de Boer hoe ze vroeger ‘niets met ouderen had’, maar dat dit veranderde toen haar vader dementie kreeg en in het verpleeghuis werd opgenomen. En zelfs de fundamentele verhalen veranderen. Zo zien we een toenemende aandacht voor relatiegerichte zorg, als aanvulling op persoonsgerichte zorg, zoals ook weer blijkt uit het gesprek van Peter Bakens met cultureel antropologe Françoise Companjen naar aanleiding van haar boek over relationele zorg.
En jawel, ook in eigen huis is verandering op komst. Je hebt de laatste Denkbeeld in handen. Vanaf februari 2024 valt DementieVisie in je brievenbus. Gedurende haar 35 jaargangen veranderde Denkbeeld al enkele keren van uitstraling, nu nemen we ook afscheid van de titel. Met de nieuwe titel komt er een website en een digitale nieuwsbrief. Als lezer ben je een voortrekker in de zorg en wil je je collega’s mee krijgen op weg naar steeds betere zorg. Met de vaktitel DementieVisie blijven auteurs en redacteurs je vanuit dezelfde bevlogenheid informeren en ondersteunen bij die rol. Jouw engagement én onze steun zijn gelukkig toch óók constanten!
Patrick Verhaest is adjunct-hoofdredacteur van Denkbeeld en opleidingscoördinator Begeleider wonen en leven aan CVO HIK te Mol