De lift was stuk. De corpulente zorgverlener sjokte de trap op naar de tweede etage van Nieuw Vredeveld. Hij moest noodgedwongen een concessie doen aan de zelfbedachte regel dat hij tot 12.00 uur gebruik mocht maken van de lift. Het lopen ging niet makkelijk. Eenmaal op de bovenste etage moest hij stevig uitpuffen.
‘Je zucht en steunt.’ Met het vermogen tot observeren van meneer De Groot was nog niets mis. ‘Het is ook geen wonder. Met zo’n pens.’ De feedback was genadeloos. Met de toevoeging ‘je moest je kapot schamen’ werd er ook nog een stevig waardeoordeel aan toegevoegd. En via ‘ik zie je ook altijd eten’ kwam er ook nog een constatering achteraan. De corpulente zorgverlener stond met zijn mond vol tanden en keek beschaamd naar de grond. ‘Het moment nadert dat mensen elkaar op straat gaan aanstoten en zullen zeggen: “Kijk, daar gaat een hele dikke man”‘, dacht hij. De boodschap tot matiging was indringender geweest dan zeven maanden begrip van de diëtiste.
‘Kijk’, vervolgde meneer De Groot, ‘ik at vroeger ook stevig. Vooral warm eten. Bonen. En spek. Maar ik moest dan ook heel zwaar lichamelijk werk doen. Bij de werf. De NDSM. Zeven dagen per week.’ ‘Je hebt gewoon vijf dagen per week gewerkt, Joop.’ De stem van mevrouw De Groot uit de huiskamer klonk berustend. Ze leek het verhaal al eerder verteld te hebben. ‘En de laatste elf jaar heb je zittend werk gedaan. Bij de administratie.’ Het klonk een beetje verwijtend. ‘Dat kwam door mijn rug, dat weet jij ook wel’, antwoordde een getergde meneer De Groot. ‘Sjouwen. Eindeloos zwaar sjouwen. Het heeft mijn rug compleet naar de sodemieter geholpen. Maar ik weet tenminste wel wat werken is.’ De blik van meneer De Groot in de richting van de corpulente zorgverlener deed vermoeden dat hij meende dat dit niet voor zijn gesprekspartner gold. Mevrouw De Groot schoot te hulp. ‘Die meneer weet heus ook wel wat hard werken is, Joop. En trouwens: de meissies die hier werken ook. Ze lopen allemaal de benen onder hun kont vandaan. Om jou te helpen.’ Het leek de zorgverlener beter om even niets te zeggen. Maar stiekem voelde hij zich wel gesteund door de woorden van mevrouw De Groot.
‘Godverdomme.’ De vloek van meneer De Groot was wat je noemt hartstochtelijk. ‘En toch is het anders. Ik at om energie op te doen voor mijn werk. Hij vreet uit gewoonte. Moet je kijken wat een pens.’ Meneer De Groot zette met stevige én boze armgebaren de rolstoel in beweging, op weg naar zijn kamer. De corpulente zorgverlener liep door naar de huiskamer en trof daar een aangedane mevrouw De Groot. ‘Hij meent het niet zo, hoor. Maar Joop is de laatste tijd steeds vaker in de war’, zei ze. De zorgverlener legde zijn hand op haar schouder. Ondertussen dwaalde zijn blik onwillekeurig af naar een openstaande koektrommel. De bokkenpoten lonkten, maar de corpulente zorgverlener was sterk. Veel sterker dan hij dacht.
Job van Amerongen werkt als ggz-verpleegkundige voor de stichting Brentano in Amstelveen en als flexkracht voor de dagbesteding voor jonge mensen met dementie in Zonnehuis, De Luwte in dezelfde gemeente